Sharifa Smith heeft na het afronden van onze Hbo-opleiding in New York, Londen, Hamburg gewerkt en gestudeerd. Daarnaast heeft zij als zangeres op een cruiseschip gewerkt. We stelden haar een aantal vragen om een kijkje te geven in haar leven na LMIPA.
Wat ben je na je opleiding aan LMIPA gaan doen?
Na het afronden van mijn opleiding kwam ik niet meteen aan de bak. Daarom besloot ik om voor drie maanden naar New York te gaan om daar lessen te volgen. Net aangekomen in New York bleek ik aangenomen te zijn voor de musical Yab Yum, dus ging ik weer terug naar Nederland. Daarna heb ik als zangeres gewerkt op cruiseschepen. Dit heb ik de afgelopen vier jaar gedaan, afgewisseld met periodes freelancen in zowel Nederland als buitenland. Ook heb ik in die vier jaar in Londen en Hamburg gewoond. In 2014 ben ik weer voor drie maanden naar New York teruggegaan om te studeren bij CAP21.
Hoe ziet jouw dagelijkse leven er nu uit?
Er is nauwelijks te spreken van een routine. Ik heb lange periodes gehad waarbij ik onder contract stond en mijn dagelijkse leven bestond uit repeteren, touren en performen. Maar er zijn ook periodes geweest dat ik meer kortstondige, freelance opdrachten deed. Zonder meer zijn er ook periodes geweest waarbij ik werkeloos was en andere dingen ernaast moest doen.
Op dit moment ben ik voor het eerste sinds lange tijd weer volledig terug op Nederlandse bodem. Ik doe artistiek werk, maar soms ook regulier werk om rond te komen. Daarnaast blijf ik mezelf nog steeds onderwijzen en onderhouden (zo goed als mogelijk…). Ik volg nog steeds les en probeer ook nog steeds mijn artistieke interesses te verdiepen.
Als je iets nog een keer kon herbeleven van de opleiding, wat zou dat zijn?
Ik vond het sowieso fijn om 24/7 bezig te zijn met mijn vak en daarbij nog niet de zorgen te hebben die je hebt zodra het ‘werk ‘wordt. Ondanks dat het werken en de tijd na de opleiding veel vrijheid meebrengen, kun je je zelden nog zozeer onderdompelen in alles wat je leuk vindt als toen. Als ik nog een keer iets zou willen herbeleven zou het de dynamiek van de klas zijn. Ik had een hele fijne klas vond ik zelf, bij wie ik me altijd gesteund voelde. Die binding door bloed, zweet en tranen is uniek. Maar alles heeft een tijd en een plek en soms is het ook goed het dingen in het verleden te laten.
Is er iets dat je minder leuk vond aan de opleiding?
Het was zonder meer zwaar; de vermoeidheid eiste wel eens zijn tol. De continue druk om te presteren en afhankelijk te zijn van becijfering mis ik ook niet, maar dat hou je bij ons werk. Soms had ik gewild dat ik minder bezig was geweest met conformeren en meer met het uitzoeken van wat mij uniek en authentiek maakt.
Wat zou je willen meegeven aan nieuwe leerlingen/studenten?
Het is in principe een marathon en geen sprint. Maar ook ik moet mijzelf hier elke dag aan herinneren. Het enige wat ik heb geleerd is dat er niets te weten en niets te berekenen valt in dit vak. De een komt er door hard te werken, de ander door goed te netwerken, weer een ander door puur geluk te hebben in een bepaalde situatie. Er zijn geen regels en er is geen rechtvaardigheid. Ik kan je niet vertellen waarom de één altijd werk heeft en de ander altijd moet bikkelen. Het enige wat ik denk te weten is dat je om de zoveel tijd jezelf recht in de spiegel moet aankijken en moet afvragen; maakt dit me nog gelukkig? Is het antwoord ja, dan ga je door. Dan ga je voor die marathon, hoe moeilijk het soms ook is. Is het antwoord nee, dan is dat ook geen falen. Aan het einde van de dag moet je gelukkig en gezond zijn en daar de controle over behouden. Als het tijd is om door te gaan met iets anders is het oké en als je besluit om door te gaan tot je laatste adem is het ook oké. Vroeger was ik daar meer zwart/wit in, opgeven zag ik als een zwakte, maar als je wil overleven in dit vak zul je jezelf ook spiritueel en mentaal moeten verbreden. Artiest willen zijn is een zege en een vloek, maar in ieder geval nooit saai!
